2 Sm 15,13-14.30;16,5-13a; Ps 3,2-7; Łk 7,61; Mk 5,1-20

Pomóż nam serca otworzyć

Duchu Święty, potrzebujemy z wiarą spojrzeć na to, co kreśli nam słowo Jezusa. Przymnóż nam tej wiary i tak, jak mówi godzina czytań w hymnie: Pomóż nam serce otworzyć na Twojej łaski działanie oraz wejrzyj na ludzi zbłąkanych w nocy zwątpienia. Przywróć im światło nadziei, niech drogę wiary odnajdą. Daj nam wejść na drogę wiary, kiedy sięgamy do Słowa, które w Twojej mocy głosi nam Jezus.

Patrzac na życiorys Dawida, tego, ktory jest ulubieńcem Pana, królem, na którego będą się połowyłać i powołują do dziś dnia wyznawcy Mojżesza, Żydzi, który, gdy pojawił się Jezus, jest jednoznacznie w Jezusie rozpoznawany, bo mówi się: Jezusie, Synu Dawida, patrząc na jego życiorys, można mieć wrżenie, że miał po prostu przechlapane. Jak nie uciekał przez Saulem, to uciekał przez Absalomem, swoim synem. W tym wszystkim, co przeżywał, jedno zasługuje na wyjątkową uwagę: on potrafił to odnosić do Boga. Potrafił zwracać swe serce do Boga. Stąd te 150 jemu przypisywanych psalmów, w których przegoromna gama uczuć, przeżyć została spisana pod natchnieniem Bożego Ducha, jako modlitwy, jako dialog z Bogiem, w przeróżnych jego sytuacjach. Dzisiaj psalm, który jest w liturgii, też oddaje sytuację ucieczki, w której się znalazł – przed Absalomem. Panie, jak liczni są moi prześladowcy, jak wielu przeciw mnie powstaje. Mnóstwo jest tych, którzy mówią o mnie: „Nie znajdzie on w Bogu zbawienia”. Ty zaś, o Panie, jesteś moją tarczą i chwałą moją» Ty głowę mą wznosisz. Głośno wołam do Pana, On mi odpowiada ze świętej swej góry. Głośno, przekrzykuję to wszystko, co się dzieje i odnoszę to do Pana.

Idąc po drodze ucieczki z Jerozolimy, dziś we fragmencie, który rozważamy w pierwszym czytaniu, pojawia sie człowiek, który przeklina Dawida. Szimei, syn Gery przeklina Dawida. I co robi Dawid? Odnosi to do dopustu Bożego. Jeżeli on przeklina, to dlatego, że Pan mu powiedział: Przeklinaj Dawida! I wyznanie, które czyni, czyli ból serca ktróy otwiera przed tymi, którzy są blisko niego: Mój własny syn, który wyszedł z wnętrzności moich, nastaje na moje życie. Cóż dopiero ten Beniaminita? Pozostawcie go w spokoju, niech przeklina, gdyż Pan mu na to pozwolił. Może wejrzy Pan na moje utrapienie i odpłaci mi dobrem za to dzisiejsze przekleństwo.

Dawid zdaje się na Pana. Jest to dla nas lekcja, konfrontacja, albo takie małe zweryfikowanie, jak to jest w naszym życiu. Bo przeciwności będą nastawać. Będą, - jak mówi Dawid – od strony fizycznej, ale także od strony duchowej, psychicznej, emocjonalnej wychodzić z naszych wnetrzności: Który wyszedł z moich wnętrzności moich, mój syn nastaje na mnie.

Myśli, emocje, które ze mnie wychodzą – na ile to odnoszę do Pana? Na ile te wychodzace ze mnie czy atakujace mnie z zewnatrz – jak dziś w Ewangelii Gerazeńczyk, który opętany przez ducha nieczystego, na którego tysiace sposobów były i żadne nie zadziałał – wychodzi i staje się zagrożeniem zewnętrzym dla innych.

Będą zewnętrzne i wewnętrzne przeciwności. Pytanie: Na ile odnoszę je do obecnego w moim zyciu Pana.? Na ile przeżywam je razem z Panem? Na ile budzę w sobie świadomość tego, że jeżeli to się dzieje, to w tym Pan też jest obecny? Kładę się – mówi psalmista – zasypiam i znowu się budzę, ponieważ Pan mnie wspomaga. I nie ulęknę się wcale tysięcy ludzi, którzy zewsząd na mnie nastają. Odnosić do Pana, budzić, przekrzywić aktami strzelistymi. Sama ich nazwa jest niesłychanie życiowa: zaufanie do Pana, świadomość, że przeżywam to w Twojej obecności. Nie ma innej opcji: chcę przeżywać to, Panie w Twojej obecności!

Duchu Święty, pomóż nam porządkować nasze myślenie i wprowadzaj nas na drogę wiary w żywą obecność Pana posród nas.

Jeszcze raz modlitwa z Godziny Czytań: Pomóż nam serca otworzyć na Twojej łaski działanie, oddać się Tobie na zawsze i wielbić Twoją obecność. Wejrzyj z miłością na ludzi zbłąkanych w nocy zwątpienia, Przywróć im światło nadziei, niech drogę wiary odnajdą.

Ksiądz Leszek Starczewski